18 August 2011

Shadow of Fear in the Aftermath of 9/11

“Scare us with silence, not with death”. - A university student in Tehran, Iran, in Bahman 1388 (February 2010), responding to dire, hysterical warnings of expected violence by the regime coming from the reformists (including Moussavi, Karroubi, Khatami, Khoeniha) in the lead up to the opposition protests on Revolution Day that year.

My favorite pirate joke is one I first read in a Star Trek novel.  I’ve found several versions all over the web, one of which follows.

Long ago, when sailing ships ruled the waves, a captain and his crew were in danger of being boarded by a pirate ship. As the crew became frantic, the captain bellowed to his First Mate, "Bring me my red shirt!"

The First Mate quickly retrieved the captain's red shirt, which the captain put on and lead the crew to battle the pirate boarding party. Although some casualties occurred among the crew, the pirates were repelled.

The men sat around on deck that night recounting the day's events when an ensign looked to the Captain and asked, "Sir, why did you call for your red shirt before the battle?"

The Captain, giving the ensign a look that only a captain can give, exhorted, "If I am wounded in battle, the red shirt does not show the blood, and thus you men will continue to fight unafraid."

The men sat in silence, marveling at the courage of such a man.


The next morning, the lookout screamed that there were two pirate vessels sending boarding parties. The crew cowered in fear, but the captain, calm as ever, bellowed, "Bring me my red shirt!" Once again, the battle was on, and the Captain and his crew repelled both boarding parties, though this time more casualties occurred.

Later that day, however, the lookout screamed that there were pirate ships, 10 of them, all with boarding parties on their way. The men became silent and looked to the Captain, their leader, for his usual command.


The Captain, calm as ever, bellowed, "Bring me my brown pants!"

* * * * *

Imagine yourself in a packed nightclub with a band and a large but empty dance floor.  You’re sitting at a table with your friends.  No one’s dancing.  Suddenly you’re on a barstool in the middle of the otherwise empty dance floor.  You’re painfully aware of everyone staring at your back.  You realize you’re now stark naked. 

I’ll bet each o’ y’all just felt a chill run down your spine. That’s what it feels like when you’re under hostile surveillance.

I know that because that was exactly the feeling I had while under surveillance one night at Cheers nightclub outside of Clark Air Base in the Philippines.  At the time, I was being investigated by the Naval Investigative Service (NIS< then, now NCIS, C for Criminal) on suspicion of espionage. 

Now open your eyes and remember that feeling.

I’m here to talk to you today about the spirit of fear that has pervaded our society for the past several years. 

First, I’m going to address the events of 9/11 and the so-called “war on terror”. 

Second, I’m going to try to give you some insight into the atmosphere present here, and across the world, during the time I was first in college at the University of Tennessee at Chattanooga (UTC) in the 1980’s. 

Third, I’m going to relate some of my own personal experiences with terrorism when I was with the Navy in the Philippines. 

Finally, I’m going to attempt to put all these things into a perspective that will help make you less afraid and give you hope.

Now, let’s look again at events with which I know all of you are somewhat familiar, and how they have affected our nation’s culture.

9/11

According his 25 March 2007 article for the Washington Post entitled “Terrorized by the ‘War on Terror’”, former national security advisor Zbigniew Brzezinski states that “the ‘war on terror’ has created a culture of fear in America.”

When the first hijacked plane slammed into the North Tower of the World Trade Center, I had just logged on to the Internet after dropping my son off at school.  Shortly thereafter, I received a phone call from a friend of mine telling me to “turn on your TV; America is under attack.”  I did so, and as I stood watching horrified, the second plane slammed into the South Tower. 

After attempting to contact my friends in New York City over the net to check on them and not succeeding because the whole web was clogged, I returned to the living room just in time to see the South Tower collapse, followed by the North Tower a half hour later.  For the next two weeks, I got maybe two or three hours of sleep a night as I watched various news channels which were all covering the scene at the WTC nearly 24 hours a day. 

The attacks on the WTC and the Pentagon were both the worst terrorist incident in American history, and the worst attack by a foreign entity on American soil in our history, and afterwards, Americans were terrified by al-Qaida.  However, every other terrorist attack on American soil has been carried out by our own people, exclusively by right-wing extremists the past several years prior to that.

Homegrown terrorism

The Unabomber, who sent letter bombs to judges and other government officials from the 1970’s to the ‘90’s, was an American.

The Oklahoma City bombing in 1995 was carried out by Americans.

The abortion clinic bombings in the late 1990’s and the early 2000’s were carried out by Americans.

The bombing of the Atlanta Olympics in 1996 was carried out by an American.

The spate of arson attacks on African-American churches throughout the South in the 1990’s were carried out by Americans.

The anthrax attacks that began the week after 9/11 was carried out by an American.

The main perpetrator of the Beltway Sniper attacks that took place in the Washington, D.C., area in October 2002 was an American.

Like comedian Chris Rock said during his act on his latest tour, after citing many of these incidents, “I ain’t afraid of al-Qaida; I’m afraid of Al Cracker!”.

According to Brzezinski again, “the culture of fear is like a genie that has been let out of its bottle.”

The Halloween night following 9/11, the streets usually filled with happy, eager kids seeking candy were virtually deserted, and my son David was so disgusted he asked to be taken home after only an hour and refused to go out trick-or-treating ever again.

America’s shame

In the days and weeks immediately following those events, there were numerous attacks against Muslim Americans, some fatal, including one Sikh man mistaken for being a Muslim. 

Our fear has led us to commit or allow in our name atrocities that would previously been unthinkable.  The warrantless wiretapping of American citizens was a practice stringently forbidden under any circumstances when I was in the Naval Security Group (now the Information Operations Directorate of the Naval Network Warfare Command, or IOD of NETWARCOM).

We have held and are holding criminal suspects without bail, without charge, without access to an attorney, and without being allowed any means of challenging their detention, even to this day under a President who promised to close down Guantanamo Bay prison, the shame of our nation.

We have not only tortured prisoners, but have allowed information obtained under torture to be used against the few in court who have so far been tried.

The constant drumbeat of warnings about various vague possibilities of terrorist attacks have eroded our sense of self-confidence, our capacity for happiness, and our ability see the rest of the world as anything but a potential enemy.

Mutually Assured Destruction

By contrast, all we had to worry about the first time I was in college, at UTC in the early 1980’s, was achieving peace through mutual annihilation via nuclear holocaust.

In the early 1980’s, just before another surge in the arms race began, the United States and the Soviet Union had roughly 40,000 nuclear warheads aimed at each other.  According to some of the anti-nuke literature of the period, each nation had the capacity to destroy the entire planet and all life on it 30 to 40 times over, though after the first five or ten times, does it make a difference?

According to Soviet sociologists Stanislav Roshchin and Tatiana Kabachenko, after citing results of similar studies done by American scientists in their own country, stated that the results of their own studies showed that the number one fear of young people ages 12-22 was dying in a nuclear war, or surviving one alone.

In the waning years of Leonid Brezhnev’s rule over the USSR and the installation of a new administration in the White House, tensions between the two countries began to rise significantly.
 
The United States announced that it was planning to find a way to ensure the survival of the United States after a nuclear war, making a nuclear war winnable.
 
The United States furthermore announced that it was initiating the placement of nuclear-tipped missiles on Continental Europe, within easy striking distance of the USSR. 

The Soviet Union announced development of a new line of nuclear weapons offensive capability. 

The United States began attempting to develop the capability to strike down incoming ICBM’s with ground-launched missiles, which was in violation of the Anti-Ballistic Missile Treaty of 1972.

Thus began a period of heightened tensions and escalation in the production and development of nuclear arms that spread a pall of fear across both Europe and North America.  Every day we, the people of the USA, the USSR, and Europe, lived in fear that the next incident, the next misunderstanding, between the two superpowers would lead to the launching of missiles by one side or the other which would result in a counter-action by the side targeted.

If that happened, both sides would have launched their entire stockpiles of ICBM’s (intercontinental ballistic missiles) and SLBM’s (submarine-launched ballistic missiles) in order that they not be destroyed by those of the opposing side. 

Given the average time it would have taken all those missiles would have reached their targets, World War III would have lasted about 45 minutes.  After such a war, according to former Soviet Premier Nikita Khruschev, the survivors would envy the dead, not that they would be living much longer.

The mood of many people, the ones who were aware of the danger, is best summed up in the lyrics of a song by a German pop group called Nena, first released in German in 1983 and in English in 1984, called “99 Red Balloons”.

At the beginning of the song, Nena and a friend buy a bag of 99 red balloons, fill them up with helium and release them into the sky.  A bug in someone’s early warning system signals that an attack is underway, planes and missiles are launched, and at the end of the song, she sings,

It's all over and I'm standing pretty.
In this dust that was a city. 
If I could find a souvenir 
Just to prove the world was here. 
And here is a red balloon
I think of you and let it go.

The small hope that this would not happen, and that sanity would prevail, is summed up in the lyrics of the song “Russians” by the artist Sting, at the end of which he sings,

We share the same biology
Regardless of ideology
What might save us, me and you
Is that the Russians love their children too.”

Not long after I arrived at Clark Air Base in December 1987 when I was with the Navy, I learned from one of my shipmates, who had been the Sixth Fleet was in the Eastern Mediterranean in support of the Marines in Lebanon, that in September 1982 World War III had almost happened.

Our forces there went to DefCon 2 along with at least those of Europe, CENTCOM (Central Command), and NORAD (North American Air Defense Command), a greater number of forces than were at that level during the Cuban Missile Crisis.  And the heightened threat level remained for nearly two weeks.

The threat level was raised because of the defensive actions of the Soviets taken because of the proximity of so many American forces combined with the carelessly belligerent rhetoric coming from Ronnie Raygun and the rest of the White House crew.  Many of the same brought who brought the world the war in Iraq.

One wrong move and that would have been it: no them, no us, no more.

The Philippines

Now that we have me at Clark Air Base, which was in Pampanga in the Philippines before the eruption of Mt. Pinatubo’s volcano in June 1991, I can tell you about some of my personal experiences with terrorism.

Five weeks before I arrived, in October, four men were assassinated by sparrow squads of the insurgent New People’s Army.  Three of them were active duty American servicemen.  The fourth was a Filipino retired from the US Air Force.  A fifth man targeted evaded his assassination team and escaped. 

American personnel were restricted to base for two weeks.  Afterwards, the hours they were permitted to be off and on the streets were limited.

Five months after I arrived, a war began in Angeles City outside the base between gunmen of the NPA and of right-wing paramilitaries.  The sparrow unit of the NPA was called the Mariano Garcia Brigade, and the primary paramilitary units of the right-wing were the Angelito Simbulan Brigade based in San Fernando and the Faustino Sabile Brigade based in Mabalacat.

(The Mariano Garcia Brigade developed out of the earlier Group Mazda of the NPA's Josepino Corpuz Command in Central Luzon, and the two right-wing death squads were organized by Lt. Col. Jovito Palparan of the 69th Infantry Battalion and directed from his headquarters in Angeles City.)

This lasted for more than two months.  There was a least one death, more often two or three, on either or both sides every single day. 

It only ended after women from both sides marched together down the main street of the city barefoot to call for an end to it.  In spite of almost daily warnings about potential terrorist activitiy against US personnel, intelligence reports failed to note this conflict until three weeks after it had ended.

In April 1989, an acquaintance of mine from Defense Language Institute whom I greatly admired, Lt. Col. Nick Rowe of the Joint U.S. Military Assistance Group, Philippines, was assassinated on his way to his headquarters in Manila one morning by then NPA chief Rolly Kintanar working with the NPA's Metro Manila sparrow unit, the Alex Boncayao Brigade.

In September 1989, American personnel at Clark were once again targeted for assassination.  The selected target was a busload of Navy personnel who travelled daily to their worksite at Capas Naval Station in Tarlac province, several miles north of the base.

The driver of the bus was my future father-in-law, who, remembering warnings of imminent action over the past few days, foiled the hit squad’s plans when he noticed the roadblock and became suspicious, turning the bus around and carrying my friends back to Capas. 

Two civilian engineers from Ford Aerospace (friends of another civilian friend) drove into the ambush and had their car riddled by over three hundred rounds of automatic weapons fire.  A couple of weeks later, I learned that the suspected leader of the hit team had gone to high school with my future brother-in-law.

Now, remember that feeling I told you about at the beginning.
 
A few months after leaving the Navy and going to work for the US Refugee Program based out of Manila, I returned to the vicinity Clark (Angeles and Mabalacat) as I did every weekend to visit my fiancee.  Two weeks before our wedding, we were walking down the road outside the base’s perimeter when I felt that feeling again. 

I looked back and looked ahead, and though I saw nothing obvious, I darted across the road between two oncoming vehicles.  Sensing danger had passed, I returned across the street and we continued to her work, a nightclub called Cheers, and I went upstairs to the terrace where my friends from the club were sitting with a palpable tension in the air.

They were discussing an alert that had been issued that day about potential assassination attempts that weekend, with five persons reportedly being targeted.

I then realized what had just happened, that I had been about ten or fifteen seconds from walking into an ambush like those of October 1987 (something which I was later able to confirm), but told them not to worry about it, that nothing was going to happen to them.

Nothing indeed did happen to any of the five of us originally targeted, mainly because the guy in charge of the NPA’s operation was captured later that Friday evening, but an hour after I caught the bus back to Manila, a sparrow squad shot down two Air Force officers at Clark on temporary duty from Japan outside their hotel two hundred yards from the bus stop.

During the remaining year and a half of my stay in Manila, in addition to all the bank and armored car robberies, small-scale gun battles, and night-time low-flying by military helicopters that took place within a kilometer of our apartment complex, one night six bombs went off simultaneously within a kilometer radius of our complex, with it being hit as well.

(NOTE: I have a great deal of respect for the fighters of the New Peoples Army.  They are for the most part extremely professional, and the only real force for democracy in the country.  That does not mean, however, that either it or its members are perfect.)

Fight the fear, and the fear-mongers

Now that we’ve discussed that I’ve experienced terrorism, living in an atmosphere of fear and paranoia, as well as witnessed the events which brought about the current atmosphere in the country, we can end by discussing how to deal with fear so that it doesn’t rule your life.

One of the first ways to prevent fear from taking control of your life is to fight back.

As I mentioned previously, Halloween night 2001, rather than hide in my house alone and afraid with my son, I took him out trick-or-treating in defiance of the fear so many of us felt.

During the 1980’s, I joined a group called Beyond War that was set up to build a movement that would lead to the end of nuclear arms, or at least build bridges between people of the Soviet Union and the United States at the grassroots level.

On the evening of the day the two Ford Aerospace employees were assassinated, I had plans with several of the girls who worked at Cheers to go downtown to the barbeque stands along the railroad tracks, and while we changed plans to an indoor restaurant, several miles from base, I did go out that night as planned. 

Lest you think I was being brave, I have to tell you I was so nervous and scared shitless I had to go into the bathroom and stick my fingers down my throat to vomit before I could eat or drink anything.

In the case of terrorism, perhaps we could start a petition for the Department of Homeland Security to adopt a red shirt-brown pants threat level system.

Conclusion

In response to an artistic photograph in the album of a friend on Myspace (Sasha Grey) entitled “Why Am I Scared?”, I wrote,

“Why am I scared?  I’m scared because I’m alive.  The trick is not to not do things because you’re afraid, but instead to do those things specifically because we ARE afraid.  If we ever stop being scared, then we’re dead, and if we are still moving around it’s only because we don’t know it yet and are just animated bodies walking around in a permanent vegetative state of mere existence, with our souls already outlined in chalk.”

In closing, I’d like to paraphrase a line from the movie “Braveheart”:  Everyone dies, but not everyone really lives.  Go out and be one of the ones who lives.



(The original version of this essay was delivered as a talk in speech class given to my mostly freshman and sophomore classmates in the spring of 2008.)









12 August 2011

توهمات در برابر حقایق

اخیرا،درواقع همین هفته پیش ، من درطی بحثی بحمایت ازاعمال خشونت آمیزوترویج خشونت درایران متهم شدم.آنهم صرفا به این دلیل که خواستارهمان" آزادی وکرامت انسانی" برای مردم ایران هستم ؛آزادی وکرامتی که شهروندان درتونس ومصربدان دست یافته اند و در سوریه ، بحرین ،یمن ،مراکش،اسپانیا
        . اردن،فلسطین،الجزایر،کردستان،مناطق شیعه درعربستان برای دستیابی بدان بپابرخاسته اند

  موسوی،کروبی،خاتمی و سایرچهره های اصلاح طلب داخل وخارج ازجمهوری اسلامی مکررا هشدار داده اند  که چنانچه تظاهر کنندگان درشرایطی قراربگیرند که منجربه بروزدرگیری وبرخوردهای خشونتهای آمیزگردد ازتوانایی بالقوه برای مواجهه با آن برخوردارمیباشند.اینمطلب خصوصا مصداق وقایع۲۲بهمن؛۱۱فوریه درسال ۲۰۱۰،وسی امین سالگردانقلاب میباشد.حتی موسوی توصیه نمود که راهپیمایان ازنمادها وسایرشناسه های مشخص استفاده نکنند.(بویژه عدم استفاده ازرنگ سبزرا متذکرگردید)دربرابرچنین هشدارهای تاریخی ازهول
  وهراس و بیم، یک دانشجویی که برای شرکت درتظاهرات برنامه ریزی کرده بودچنین پاسخ داد:"، "ما را
                                                                                                   " ! ازسکوت بترسانید، نه از مرگ

درحقیقت،رژیم جمهوری اسلامی وتابعانش علیرغم تمام وحشیگری وبیرحمی؛ بمراتب عملکردی ضعیف ترازهمسایگان خود دارند.در آغازجنبش درتونس ،که با خودسوزی فروشنده خیابانی "محمد  بوعزیزی" در۱۷ دسامبرواستعفا وفراربن علی در تاریخ ۱۴ ژانویه،تعداد۲۱۹ نفردردرگیریهای نیروهای امنیتی بقتل رسیدند. درمصر، ازتاریخ ۲۵ ژانویه؛ نخستین بارکه تظاهرکنندگان در"میدان تحریر"درتجمع نمودند تا  فوریه ۱۱ که مبارک ازمقام  رئيس جمهوری استعفا داد۸۴۰ نفر کشته شدند. ازآغازدرگیریها در سوریه در۲۶ ژانویه، بیش از ۹۰۰
                                                                               . نفردردرگیری با نیروهای امنیتی کشته شده اند


درعوض، ازآغاز تظاهرات ضد رژیم در۱۳ ژانویه ۲۰۰۹، که پسری ۱۰ ساله بنام "محمد" در خیابان گنجی تهران، ازشلیک گلوله جان سپرد تا اهوازی"روز خشم" در تاریخ ۱۵ آوریل ۲۰۱۱ ، درمجموع ۱۶۶قتل نفر باذکرهویئت 
         . ازسوی نیروهای امنیتی ایران تائید و۳۸نفردیگرکه گمنام میباشندکه درمجموع به۲۰۴نفربالغ میشود

به عبارت دیگر،درطی دو سال درگیری درایران ، تعدادافرادی که توسط نیروهای امنیتی در  تظاهرات واعتراضات کشته شدند،به یکماه  تظاهرات در تونس وتنها یک چهارم تعداد کسانی که دردرگیری با نیروهای  انتظامی
                                                          . درطی سه هفته آغازبپاخاستن مردم درمصربقتل رسیدند

حتی درشدیدترین روزهای تظاهرات ،عاشورا (۲۷ دسامبر) ۲۰۰۹، زمانیکه صدها هزار نفر از تظاهرکنندگان درراهپیمایی های خیابانی شرکت نمودند،و درطی آن بسیاری ملزم به اعمال خشونت درجهت محافظت ازخوددر برابرحملات فیزیکی که ازسوی نیروهای پلیس و بسیج اعمال میشد،گشتند ورژیم راتا پرتگاه سقوط 
وازهمپاشیدگی رساند،تنها۱۰ نفردردرگیری با نیروهای انتظامی و بسیجی جان خود را ازدست دادند.(طبق
          (.گزارشات بالاترین رقم حداکثر۴۳ نفرمیباشد ولی تنها۱۰نفرآنان تایید شده است                            

حتی درسرشماری ۱۶۶و یا ۲۰۴ نفری که جان خودرا ازدست دادند ،همچنان رقم بسیار بسیار بالائی محسوب میگردد.درسرشماری حتی صرفایک نفرکه صرفا مدعی حقوق و کرامت خودگشته، خواستاردموکراسیست ودراینراه جان خود را از دست داده،رقم بالای است. بیش ازحد بالا، خواه در ایران باشد یا درهرکشوردیگر.اما
                             . مقایسه نشان میدهد که نیروهای رژیم درحدهمسایگان خود خونخوارنیستند

سعی من تشویق امنیت کاذب درهیچکس نیست.چنانچه شما؛درجهت مطالبۀ حقوقتان؛برای اعتراض،برای تظاهرات؛شرکت دراعتصاب و یا هرشکل دیگری از مبارزه مسالمت آمیز بیرون بروید، باشما برخورد خواهدشد،واحتمالا تعقیب خواهید شد، بشما گازاشک آورخواهند زد، مورد ضرب و شتم قرارخواهیدگرفت، بازداشت میشوید،به زندان میافتید،بازجویی خواهیدشد،شناسایی خواهیدشد، به حبس خواهیدافتاد، یا حتی
                                                                                                                . شاید کشته شوید 


من هرگز به دوستانم، یا هرفرد دیگری، توصیه نکرده ام که بیرون بروند، وحتی درمواردی ودربعضی روزهای خاص بعکس توصیه نمودم که جای آنها درخانه است وبهترست که بیرون نروند. از سوی دیگر،هیچگاه نیز با اخطاردرمورد وخامت اوضاع وایجاد رعب ووحشت از کشتارجمعی خاص درصدد ایجاد دلسردی و سعی در منصرف نمودن کسانیکه مصمم بشرکت درتظاهرات بوده اند؛ننمودم. زیرا آزادی من نیست که درمعرض
                                             .  خطرقرارمیگیرد؛بلکه آزادی از تمامی شما در ایران مطرح است

هنگامی که در مورد نقطه عطف انقلاب اخیر درمصر، از"ویل گرهام" عضواسبق هيئت رئيسه گوگل و فعال اینترنتی گفت :"زمانی که مردم شروع به پشت سرگذاشتن ازمانع روانی نمودند،ما می دانستیم که ما برنده خواهیم بود. زمانیکه آنها  تصمیم گرفتند که بهتراست برای هدف خود بمیرند  تا به زندگی ننگ بار داشته
باشندمصر خواسته شده بود، ... ما در حال نیرومندتراز"دارودستۀ مبارک" بودیم زیرا آنها بیم ازدست داد
                                                                  ".  جانشان راداشتند ولی ما جان بر کف بودیم

                                                 "!  ما را ازسکوت بترسانید، نه از مرگ "


Translated by Farzaneh Forouzan

The Threat of Violence in Iran: Perception vs. Reality


Recently, last week in fact, I was accused in an argument of advocating violence in Iran because I support the same freedom and human dignity for the people of Iran which citizens in Tunisia and Egypt have achieved, and which those of Syria, Bahrain, Yemen, Morocco, Spain, Jordan, Palestine, Algeria, Kurdistan, Shia regions of Saudi Arabia, Libya, and a growing number of countries are currently striving to obtain.

Mousavi, Karroubi, Khatami, and other reformist figures inside and outside the Islamic Republic have frequently warned potential demonstrators of the likelihood of massive violence being inflicted against them.  This occurred most intensely in the lead up 22 Bahman, or 11 February, in 2010, the 30th anniversary Revolution Day.  Mousavi even recommended marchers leave off symbols and other identifying markers (specifically mentioning the color green).  In the face of these hysterical warnings of shock and awe, one student planning to attend remarked, “Scare us with silence, but not with death”.

In truth, for all its very real brutality and viciousness, that of the regime and its minions is far less than its neighbors.  During the rising in Tunisia, from the self-immolation of street vendor Mohamed Bouazizi on 17 December through the abdication and flight of Ben Ali on 14 January, security forces killed 219 persons.  During the rising in Egypt, from the time protestors first gathered in Tahrir Square on 25 January until Mubarak stepped down as president on 11 February, security forces reportedly killed 840 persons.  Since the ongoing rising in Syria began on 26 January, security forces have killed more than 900 persons (as of August 2011 when this was first written; current UN figures are 5,000 opposition deaths to 2,000 for the regime's forces.  The opposition claims the figure for them and civilians is higher than 10,000.  Refugees numbers in the hundreds of thousands.).

By contrast, since the start of anti-regime protests 13 January 2009, when a 10-year old boy named Mohammad died from gunshot wounds on Ganji Street in Tehran, through the Ahwazi “Day of Rage” on 15 April 2011, confirmed deaths by security forces in Iran total 166 persons by name, with another possible 38 persons whose name are unknown, and if these are included, the number of persons killed reaches 204.

In other words, in nearly two years, fewer persons in Iran have been killed by security forces in relation to protests and demonstrations than in the single month of protests in Tunisia, and just one-fourth the number of those killed by security forces in Egypt during three weeks of the rising there.

Even on the most intense day of protests, Ashura (27 December) 2009, when hundreds of thousands of protestors marched in the streets, in which many violently defended themselves against physical attacks and the regime very nearly fell, only ten (as high as 43 were reported but only 10 confirmed) died at the hands of police and Basiji.

A body count of 166, or 204, is still too high.  A body count of even one person merely claiming their rights and dignity, and calling for democracy, is too high, whether in Iran or in any other country.  But the comparison shows that the regime’s forces are not nearly as bloodthirsty as those of its neighbors.

I am not trying to encourage a false sense of security in anyone in Iran.  If you go out for a protest or demonstration or take part in a strike or any other form of nonviolent struggle for your rights, you will be confronted, and possibly chased, tear-gassed, beaten, arrested, jailed, interrogated, starred, imprisoned, or maybe even killed. 

I have never recommended to any of my friends or anyone else that they go out, and have on occasion suggested instead they should stay home on specific days.  On the other hand, I have also never tried to discourage anyone from going out who is determined to do so with dire warnings of certain mass slaughter.  Because it is not my freedom which is at stake, but that of all of you in Iran.

When Google executive and Egyptian activist Wael Ghonim was asked about the turning point in Egypt’s recent revolution, he said, “We knew we would win when people began to break through the psychological barrier, when they decided that it was better to die for a cause than to live without dignity...We're stronger than those [Mubarak's] guys because they fear for their lives while we're ready to give ours.”

“Scare us with silence, but not with death.”

11 August 2011

جنبش" حقیقتا چه می خواهد؟ "


 :  کثرت اعلامیه ها
در طول چند هفته گذشته، ما با اعلانهای مختلف، توسط افراد ناشناس ؛که احتمالا اکثر آنان همه مذکربوده ، مفروضا    سخنگو بوده و یا دستورالعملهایی درجهت حصول جنبش دموکراسی سکولار در ایران ارائه میدهند

اینسایدایران.اورگ"" insideIran.org" اولین بار؛دونمونه ازاین اعلامیه ها،در۲۱ تیرماه ۱۳۹۰ (۱۲ ژوئیه ۲۰۱۱) در
  منتشر شد


 این گروه"روشنفکر"حتی  نسخه ای ازاعلامیهٔ  خودرا به ارگان های «رسمی» ماشین اصلاح طلب سبز، کلمه و جرس، فرستادند که هر دواز انتشار آن خودداری نمودند.یکی داستان "جنبش سبزایران بدنبال قیام کشورهای عرب مانیفست جدیدی صادرنموده" ودیگری :«ندای سبز ایران در خارج می خواهیم تا با یک صدا صحبت  می کنیم

هردوبیانیه سرشارازاظهارات دهان پرکن و بطورناشناس وبه جای فارسی ؛به زبان انگلیسی صادر شده بودند، مضمون  آنها ،بنحو باور نکردنی، البته بنحو موجهی مذموم و کاریکاتوری سرشاراز چاپلوسیهای مخلصانه در مدح
                             .مزایای منشور سبز موسوی و کروبی  دراعلامیهٔ ۴ اسفند ۱۳۸۹ (۲۳ فوریه ۲۰۱۱) بود

  احتمالا بهترین جواب مخالفت آمیز به این دو بیانیه ناشناس که ازسوی چهره های مرموز در پشت پرده های
  ،وتحت عنوان مقالهٔ :"اینهمه رهبر. رهبری ناچیز"  “lissping "   سبزانتشاریافت در وبلاگ از "لیسسپینگ
                                                http://lissnup.posterous.com/green-leadership  :داده شده است 

                            .    عنوان به نوبه خود گویای مطلب است ، اما متن مقاله نیز بسیارخواندنی میباشد

درج این دواعلامیه ازسوی"روشنفکرانی" که ظاهرا آنرا ازداخل ایران را تدوین نموده بودند؛پاسخی واکنشی وستیزه جویانه به منتقدان خود بود که در ۲۷ تیر(۱۸ جولای) مقاله ای نوشته بودند؛که این نقد نیزصرفا ، در "اینسایدایران.اورگ"منتشرشده بود.وسرانجام؛روزبعد؛مجدداهمان مانیفست؛واینباربه زبان فارسی ودوباره فقط
                                                              . در"اینسایدایران.اورگ"ونه هیچ سایت دیگر منتشر گردید

اطلاعیه بیشتر به  توماری طویل از اعلامیه ها و منشورها و درخواستهایی بود که ازسوی رهبران "خود منصوب جنبش" ؛وغالبا ناشناس صادر شده بود وهیچیک از خواسته هایشان در جهت تحقق هیچگونه مخالفت وتغییری
                                                                                                                                    .   نبود

نخستین منشور سبز "(بیانیه مستعار به ۱۸#) توسط میرحسین موسوی خامنه ای در۱۵ ژوئن ۲۰۱۰ (۲۵ خرداد ۱۳۸۹) منتشر گردید.پس ازمدت کوتاهی؛همکاراصلاح طلبش، مهدی کروبی؛با لغو تظاهراتی که حتی
  .  خودشان فرخوان آن را؛صادرنکرده بودند؛منجربه تضعیف جنبشی گردید که آنها باصطلاح رهبرش بودند

دومین "منشور سبز" ظاهرا نسخه ویرایش شده قبلی بود؛که اینبار توسط کروبی وبا امضای موسوی صادرگردید.این منشورنیز مجددا فاقد هرگونه عملکرد حقیقی ونکات قابل توجهی بود.تنها یک جمله ازمفاد آن ؛
                                             " .  شامل این عبارت بود :" جنبش ما درجهت اصلاحات است، نه انقلاب

ازطرف خودتان صحبت کنید آقایان! شاید بهترست بجای محکوم کردن کسانی که درخیابان ها شعارمیدهندو
                                 .  شما؛ ادعا  میکنید "طرفدارانتان"هستند؛ بایستی سعی کنید به آنها گوش دهید

در واقع، "منشورنوینی" که آنها درآنزمان منتشرنمودند؛هیچگونه  نقطه مشترکی با خواسته های "مردم در
                                                              . خیابان" نداشت وگویی از "عوالم موازی "صادر شده بود

علاوه براین،درآخرین فتوایشان ؛که کمی پس از بیانیه های جداگانه شان ؛درروز۲۵بهمن۱۳۸۹(۱۴ فوریه ۲۰۱۱) صادرگردید؛ اما بهمان اندازه بیانیهٔ قبلی چاپلوسانه بود؛ دوباره از سرسپردگی به جمهوری اسلامی، مقام
              . معظم رهبری، قانون اساسی، ولایت فقیه، وایده آل ها و آرمان های "امام خمینی"  دم زدند
در حالیکه بیهوده بر روی وب ؛بدنبال نسخه کامل منشورانگلیسی تجدید نظرشدهٔ سبز موسوی و کروبی
          .  میگشتم؛ چیز جالبی که من پیدا کردم . به سازمانی به نام جنبش سبز منشور بین المللی
( نکته برایم  بسیار جالب بود.خصوصا که  اعلامیه ازمنشور سبزحقوق بشر؛ در۱۲ ژوئن ۱۹۸۸ (۲۲ خرداد ۱۳۶۷
                                                                                                                . الهام گرفته شده بود

این "منشور سبز" بر اساس اصول" کتاب سبز" نوشته "کلنل معمر قذافی" میباشد؛ که نبایستی آن را با کتاب
سبز ارتش جمهوریخواه ایرلند،ونسخه های آن که در سال ۱۹۵۲(۱۳۳۰)که بمناسبت" کمپین مرزی" ونسخه
                                          .  دیگر که در (۱۳۵۴) خود را برای" مشکلات" به چاپ رسید ؛ اشتباه گرفت


 قبل از خرداد ۱۳۸۸ (ژوئن ۲۰۰۹)، مفهوم" رنگ سبز"در جهان ودرمحافل سیاسی دروحلهٔ اول بمعنای محیط زیست غالبا توام با ترکیبی  با عدالت اجتماعی بود.بسیاری ازگروه های سیاسی که "سبز" را بعنوان  سمبل
                                      . خود بتصویب رسانیده اند ؛مانند "حزب سبز" نیز بهمین خاطر بوده است

با این وجود، حداقل چهار  گروه عدالت زیست محیطی و اجتماعی  ؛از نام "جنبش سبز" استفاده نموده اند، از
                                                               . جمله حزب "سبز"  سازمان پیشرو در امور خارجه اسرائیل

              .  گروه دیگری که ازاین  نام  استفاده نموده، حزب سبز ایران ،است که در سال ۲۰۰۷ تاسیس شده
البته، حزب محیط زیست سبز ایران را به دشواری میتوان ازمعدود گروه های در داخل  کشور؛ با اتصال یا
              .  انفصال به جمهوری اسلامی محسوب نمود .وبیشتر شباهت به سایر گروه های فرعی دارد

در درجه نخست در ذهن اکثر مردم زمانی که کلمات "سبز" و "ایران" دریک جمله  ذکر میشود؛ همانست  که از آن  بعنوان "انقلاب سبز" یاد می شود البته، حزب محیط زیست سبز ایران را به دشواری میتوان ازمعدود گروه های در داخل  کشور؛ با اتصال یا انفصال   به جمهوری اسلامی محسوب نمود .وبیشتر شباهت به سایر گروه های فرعی دارد در درجه نخست در ذهن اکثر مردم زمانی که کلمات "سبز" و "ایران" دریک جمله  ذکر
                                            .  میشود همانست  که از آن  بعنوان "انقلاب سبز" یاد می شود

بازمانده آنچه،زمانی رهبران فرضی آن (موسوی ، کروبی، خاتمی ، و سایر اصلاح طلبان) آن را شکستند وبا فرمانبرداری سست خود مهار زدند یا حداقل؛به اشتباه ؛ بادلسردی  و بی تفاوتی، آنچه جنبش سبز نامیده
                                                                                                                           .  میشد

                                                                       : انتخابات سرقت شده، انقلاب به سرقت رفته 

موسوی ، کروبی و خاتمی و حامیان چاپلوس موآب آنان٬ طوری صحبت می کنند  گویی که جزئی از مردم خیابان ها  حامی آنها هستند،چنین میکنند زیرا آنها را ابزارهای مفیدی در راه پیشرفت خود می دانند. اما مردم
                                                            .  با آنها نیست و  هرگز هم حقیقتا حامی آنان نبوده اند
مخالفان آنها در داخل رژیم بخوبی ازاین واقعیت آگاه بودند.سه نخاله نمی توانستندهیچ کس بجزخود وحامیان چاپلوسشان را را فریب دهند.آنها بایستی میدانستند که وقتی مخالفانشان می توانند دست خالی
                                                                                          . آنها را بخوانند؛بلف زدن؛احمقانه است

مشارکت مردم در انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۸۸ (۲۰۰۹) بود،قطعا برای پشتیبانی ازدستورالعمل دو نامزد اصلاح طلب "خارج"ازمردم ؛که پیش ازاین عضو گروههای رادیکال، یا پیروان خط امام بودند؛نبود.بلکه؛ نشان دادن
                                  . انگشت شست ؛به سبک ومعنای ایرانیش؛به رژیم کنونی و حاکم بر کشور بود

مردم درراهپیماییهای مبارزات انتخاباتی، به ویژه دانشجویان ؛آشکارا؛ دستورکاراصلاحات را؛خوارشمردند و باستفاده ازهرگونه تحقیرلفظی ممکن ؛دو نامزد جنبش اصلاحات هدف قرار دادند.آیا واقعا چنانچه به"مردم" حق
         . انتخاباتی دموکراتیک واقعی می دادند؛اصلاح طلبان بر این باور باشند که اصلا کسی به آنها رای بدهد

موسوی، کروبی، خاتمى، وهمقطارانشان در ذهن خود ؛ مشارکت مردم درانتخابات ریاست جمهوری۲۲ خرداد ۱۳۸۸ (۱۲ ژوئن ۲۰۰۹) را بمنزلهٔ  حمایت از رژیم حاکم  تلقی نمودند .رژیمی که خودآنها و پیروان خط امامشان
                         .  درعلم کردن آن ؛ با بهره جویی اندک از اهداف اصلاح طلبشان؛ نقشی اساسی داشتند

میلیون ها نفری که به موسوی وکروبی رای دادند ،کاملا منتظرتنزیل آرا خود یا به سرقت رفتن آن بودند .با این وجود؛  بیشرمی و گستاخی عوامل رهبر خامنه ای، که نتایج مخدوش آرا را ؛بوضوح و فقط دو ساعت بعد
                                                                .  ازاتمام رای گیری اعلام کردند ، از شور بدر بود

هنگامیکه مردم در۱۳ ژوئن (۲۳ خرداد)، به بهانهٔ سرقت آرای انتخاباتی که انتظار آن می رفت،طغیان کردند؛ حتی برای مقابله با جناحی که آن رای آنان به سرقت برده؛نبود. بلکه،برعلیه خود نظام حاکم بود که هردوجناح 
                                                                                        .  بخشی ازآن محسوب میگشتند

صحبت از انتخابات شد،بایستی با عقیدهٔ بسیاری ازدوستانم مخالفت کرده؛ اعتراف کنم که اکنون؛ باور دارم که دکتر احمدی نژاد؛حقیقتا موفق به کسب اکثریت آرا شده بود ولی؛این اکثریت؛ آن اکثریت فوق العاده ای که
           .  رهبرانقلاب وهمپلاکی هایش برای ارضا وتوجیه توهمات خود ازحقانیت نیازمندش بودند، نبود

احتمال این هست که موسوی به انقلاب، که بعدا به جنبش مبدل گردید؛ شنا خته شده ترین نماد وحدت؛ که"رنگ سبز" است داده؛مانند امپریالیستها درسراسرجهان که هر چیز مفیدی را ازمستعمرات پیدا میکنند،بنام
        .  خود قلب میزنند.موسوی و متحدان وهمپلاکی هایش هم اقدام به دزدیدن "رنگ سبز" کردند

                           . نخست اعلامیهٔ موسوی مبنی بر سازمانی به نام"راه سبز امید" بعنوان حزب بود

پس از آن ؛جرس آژانس خبری اصلاح طلب شروع به انتشار اخبار"راه سبز" کرد،که انتشارات آن هماهنگ با
    .  ارگان های خبری موسوی (کلمه) و کروبی (سهام)، و همچنین سایرسازمان های اصلاح طلب بود

دراندک زمانی، تعدد رسانه های خبری"سبز"،تحول سبز، ندای سبزآزادی، و چندرسانه ای رسانهٔ
                                                                         . سبزایران"رسا" وغیره بدانها پیوستند

من اسمشان را کیت کامل "مکانیسم سبز"گذاشته ام.آخرین بخشی که به چهره های مبهم ودودآلوده؛ودست های پشت پرده حرف دردهان مردمی که حقیرمی شمردند،میگذاشتند ؛"شورای هماهنگی راه سبز امید" که
                                                                                   .  به  "مکانیسم سبز" افزوده  شد

البته، سازمان های"غیر مجاز"دیگری نیزوجود داشتند که خوشبینانه با آنهاهمصدا "سبز"شدند، مانند موج سبز از بی خبرازهمه جای امیر حسین جهانشاهی .شماچگونه انبوه آنچه درابتدا،میبایستی بعنوان عملیاتی مخفیانه  تلقی گردد را با کنفرانس های مطبوعاتی بسیارعمومی وتوضیح کامل جزئیات برنامه هایتان چگونه
                                                                                                                       توجیح میکنید؟

 بپرسید! که (NUFRONLIV ) های ،آقای جهانشاهی !این را ازیکی اعضای جبهه متحد ملی آزادی ویتنام
                               !چه بازدهی خوبی داشته.البته اگر توانستید یکی از اعضایش که زنده مانده پیدا کنید

 درسیاست ایران چه درون جمهوری اسلامی وچه در خارج از کشور، بقدرکافی" سبز"وجود دارد که بتوان با آن
                     .  جنگلی انبوه ساخت.جنگل استعاری که به اندازهٔ  جنگلی حقیقی  پر ازدرندگان است

                                                                                             :  مسیرهای نوین 

زمان آن رسیده که جنبش واقعی، جنبش حقیقی"مردم خیابان" که ازسطوح زیرین خارج شوند وجنگل سبز و
                                                                                                             .  صاحبانش  را ترک نمایند

هریک از شما ؛بایستی بودای خود ،پیامبرخود ،ناجی خود ،گوروی خود ،مهاویرای خود،شمن خود،سیمرغ خود
                                                                                                                                    .  باشید

من می دانم که بسیاری از شکایت خواهند کرد یا حداقل فکر می کنند:اما " سبز "نمادیست که برای متحد نگاهداشتن مخالفان رژیم را درمقابل جناح حاکم تاسیس شده". من فقط می توانم بگویم که درحال حاضر
                                                                                          .  سبز" را از شما دزدیده اند "

همانطورکه ، ابوالحسن بنی صدر، رئیس جمهور سابق،بیش از یک سال پیش، اظهار داشت:"ما نمی توانیم بگوییم که ما یک رنگ هستیم، وآن رنگ به رنگ سبز است. اگرآزادی هدف نهایی ماست،ما باید این جنبش را
                                                        .  منعکس تمام ایران، رنگین کمانی که ایرانست ،نماییم

زمانیکه جنبش درایران حرکت خود را آغازنماید، به دور از اصلاح طلبان استعماری،آن زمانست که نهایتا میتواند
                 . به سوی اهداف حقیقی خود ؛که با احساسات قلبی تک تک اعضا وحامیانش آمیخته گام بردارد

                                                                         :  "اهداف واقعی "مردم  خیابان ها                         

                      ". بالاتر ازهر چیز، اکثریت مردم ایران خواهان یک چیزهستند :"پایان جمهوری اسلامی

 می دانم که این مطلب حتی برای ایرانیانی که تعلق مذهبی دارند هم صادقست.و شاید حتی؛ به دلایلی که
                                                      .بعدا بدان خواهم پرداخت؛ خصوصا آنان با این هدف همگام میباشند
معتقدم که درراس خواسته های اعضای جنبش لغو فوری" گشت ارشاد" ؛توام  با رهایی و اختتام  قانون حجاب
                                                                                .  اجباری و کنترل رفتار اسلامی میباشد

                                  . آزادی انتخاب و نحوه لباس پوشیدن و آراستن بدن یکی از شخصی ترین آزادیهاست

هدفم ازبیان این خواست دربدو امر، بخاطر آنست که بسمت یکی ازعمیق ترین خواسته های اعضای جنبش هدایت میکند که همانا آزادی مذهب است.درحال حاضر، هیچ آزادی مذهب در ایران،حتی برای مسلمانان
                                                                 . شیعهٔ جعفری  (شیعه دوازده امامی) وجود ندارد

هنگامیکه دین بر جامعه ای دیکته میشود؛آن جامعه ؛همانقدرازمعتقدین به سایراصول و شیوه های دیگرمحروم می سازد، وحق انتخاب را از آنان صلب مینماید ؛که کسانی را که به پیروی از وجدان وخواست خود اعتقادی
               . رابرگزیده اند؛محروم میگردند.وبدین طریق؛ خواست فردی آنان ؛و ایمانشان بی معنا می سازد
بنابراین؛آزادی از دین ومذهبی قراردادی؛ ضروریست تاگرویدن  به هردینی  آزادانه انجام گیرد . دست در دست هم؛ بسوی آزادی مذهبی،حق انتخاب دین؛ پیروی یاعدم تبعیت ازمذهبی خاص ؛و یا هیچ مذهبی پیش میرود

تنها درچنین جامعه ایست که،فداکاری وایمان ونظم وانضباط مؤمنان دارای معنای ومفهوم واقعی برای خود آنان
                                                                                                                                   . میباشد

تنها راه حصول انجام این دولت امور،جایست که ،همه؛مومن ومرتد هر دو؛درانتخاب خود و وفاداری بدان؛آزاد هستند. معتقدین به سایر ادیان ؛ درایمان به دین خود آزادند و کافران آزادند به کافر. و مسجد و دولت ؛ کاملا
                                                                                                             . مجزا از  یکدیگرند

درآنجا؛دیگر نیازی به بنا نهندن دیواری  ستبرتر وبلند تردربینشان بنام "خط سبز"نیست ،(یکی دیگر موارد لغت 
           . سبز" )که افرادی را که در کشور اسرائیل از اقوام خود را درسایر بخش های  فلسطین جدا نماید " 

از لحاظ مذهبی، جمهوری اسلامی عمل شنیع، توهینی است به مقدسات غایی؛ به خداوندی که ادعای  خدمتگزاریش را می کنند.درواقع ،با متهم نمودن مخالفان به "محارب"،مدعی آنندکه جمهوری اسلامی ؛ونه
                                                                                                  .  حتی الله، خداوندگار ست

"مردم خیابان ها" به نشانهٔ  تمایل خود؛برای برقراری دولتی سکولار دموکرات ؛ بارها و بارها شعار "استقلال! آزادی! ایران جمهوری! "راسرداده اند، وچند پیش از؛در تظاهرات اخیر؛ شعاردادند:"ما حکومت اسلامی
                     .  نمی خواهیم!" تا بدین وسیله؛ تا درنقطه نظرشان شک و شبهه ای برای کسی نماند

         : علاوه بر لغو گشت ارشاد و آزادی از اجرای حجاب و رفتار اسلامی ، موارد ذیل بایستی انجام گیرد

                                                         . آزادی سریع همه زندانیان سیاسی و سایر زندانیان مذهبی  

شناخت حقوق برابر زنان در تمام سطوح از قانونی و اجتماعی،منجمله حقوق اداری ،حق ازدواج؛به انتخاب
                                                                       . خودشان  و برابری شهادت با مرد در دادگاه ها

 پایان دادن به "سرنوشت ساز بودن" در دانشگاه ها و به رسمیت شناختن حق  آموزش و پرورش برای همهٔ
                              .   دانشجویان ؛بدون در نظر گرفتن فعالیت های سیاسی ، قومیت ، یا مذهبی

                                                                                           .  پایان  خدمت  سربازی اجباری

     . به رسمیت شناختن احزاب سیاسی، از جمله احزابی که  خواستارالغای جمهوری اسلامی میباشند

     . آزادی گردهمآیی؛ برگزاری تظاهرات،تظاهرات مخالفت آمیز، و دادخواست برای اصلاح و جبران شکایات

  خروج  بسیج مستضعفین از کلیهٔ دانشگاه ها وحذف فعالیت های تفتیشی وهمکاری احتمالی آنان با
                                                                                                                . نیروهای مسلح
 خروج سپاه پاسداران انقلاب اسلامی از شرکت های تجاری وفعالیت های تفتیشی و ادغام آنان در نیروهای
                                                                                                                   .  مسلح
 خلع  تمام روحانیون ازکلیهٔ شاخه های دولتی،از جمله قوه مقننه، وزارتخانه ها، اجرایی، نیروهای مسلح و
                                                                                                                          . قوه قضائی

آزادی کارگران ومستضعفین برای سازماندهی درجهت حفظ منافعشان؛ازجمله حق تشکیل اتحادیه
                                                                                         .  ها،تظاهرات  کارگری ،و حق اعتصاب
.  لغو لزوم مشارکت اجباری درکلاس های مذهبی درنظام دانشگاهی برای اخذ دیپلم فارغ التحصیلی

اختتام جداسازی نژادی مردان و زنان ازیکدیگردرآموزش و پرورش، حمل و نقل،مکانه ای صرف غذا،وسایرمکان ها

                                                           . ایجاد سیستمی حرفه ای در دادگاه ها عاری ازدخالت سیاسی

 حق برخورداری ازامنیت واطمینان فردی درمنازل شخصی وعدم ایجاد تفتیش وتشنج بی دلیل وبا حکم دادرس
                                                                                                    .  صالح مبتنی بردلایل کافی

                                             . آزادی ازجلب و بازداشت بدون حکم جلب صادر شده ازسوی قاضی صالح

                                                                          . آزادی به قید وثیقه ای معقول درصورت دستگیری

حق بهره مندی ازدادگاه وهيئت منصفه ای ازهمتایانشان برای محاکمه ؛متهم، تا زمان اثبات جرم؛بایستی
      . ازدیدگاه قانون بی گناه شناخته شود مگر آنکه براساس شک معقولی؛ گناهکار شناخته شود

                                                                                                     .  آزادی ازهرنوع شکنجه

                                                                                                       .  آزادی از بهتان و اتهام

                                                                                             .برخورداری از حق اتهام مضاعف

حق بهره جویی ازوکیل ودرصورت اتهام به جرم ودرصورت لزوم؛بهره گیری از مشاوره های متعدد؛قبل ازدفاع در
                                                                                                                                 . دادگاه

                                                             . حق سکوت در طول بازجویی توسط پلیس و یا مقامات دیگر

                                                               .  ممنوعیت بازجویی از مظنونان بدون حضوروکیل مدافع آنان

                                                                                           . حق متهم به رویارویی با شاکیان خود

                                                                                                                    . لغو مجازات اعدام

                                                                                              . لغو قانون از اقدامات تلافی جویانه

                                                                                          .  لغو کلیهٔ اشکال احکام مجازات بدنی

                                                       . لغو تمام  تنبیهات بیرحمانه وغیرمعمول، از جمله احکام غیرمعمول

آزادی برای تمامی مذاهب؛ شیعه، مذاهب جعفری سنی، صوفی، بهائی (بهایی و شمسی)، زرتشت، مسیحی، یهودی، بودایی،هندو،مندائی،مانوی،اسماعیلی،علوی، یزیدی، ظایدی،اهل حق، دروزی، علوی، و
                            .  غیره وهمچنین آزادی برای  انتخاب هیچگونه دین و پیروی از هیچگونه مذهبی

                                                      .  آزادی بیان بدون مجازات، آزادی سکوت، و آزادی برای شنیدن

                          . آزادی مطبوعات، و آزادی برای خواندن و مشاهده ، از جمله چندرسانه ها و اینترنت

                                                                            .  لغو سانسور ادبیات، هنر ، چندرسانه ها و اینترنت

      . آزادی گردهمایی به منظورتفریحی بدون تعرض واعمال خشونت آمیزازسوی پلیس ونیروهای امنیتی

                                                                                                             . لغو چند همسری

                                                                                                               . لغو ازدواج موقت

                                                      .  حق  دستمزد برای گذران زندگی وپرداخت آن به طورمستمر

                                                       .  حق خوردن و نوشیدن بمیزان کفایت برای حفظ سلامتی فرد

                                                                                            . حق دستمزد برابر برای کار  برابر

                                                         .  حق مسکن مناسب، با برق مطمئن و مکفی و لوله کشی

.حق زندگی بدون هرگونه تبعیض :سن، جنس، نژاد، ملیت، قومیت، مذهب، فقدان مذهب، یا گرایش جنسی

                                                                                                     . حق مالکیت شخصی و فردی

                                                                                                       . حق به حفظ حریم خصوصی

                                                                                      .  آزادی از پرداخت مالیات بدون حضوروکیل

حق دفاع از خود و خویشان ؛دوستان و یا عزیزان چنانچه توسط یک یا چند نفر ؛مورد تهاجم جسمانی قرار گرفته
                                                                                                                                   .  باشند 


                                                                                                         :  جنبش

درابتدای مبحث ؛با صحبت در مورد شرایط اصلاح طلبان،وبیان"مقامات رسمی"واینکه آیا فرزند خواندهٔ  "سبز" آنها ؛ میتواند درانتخابات آینده مجلس نقشی داشته باشد؛ می گویم هیچ شانسی وجود دارد.مشارکت درتمرینات بیهودهٔ که همان انتخابات است؛تحت لوای نظام جمهوری اسلامی ،فقط  باین رژیم
                                                                                                  . نامشروع؛مشروعیت می بخشد

                          .  تنها عمل مناسب درقبال چنین انتخاباتی،و تحت چنین شرایطی؛ تحریم کردن آن است
انتخابات؛ مانند کلید های براقی است که درپیش چشم  نوزادان آویزان کرده وآرام حرکت می دهند،و در این مورد؛ برای منحرف کردن اذهان مردم ایران از بدبختی های اقتصادی که مسبب آن، سوء مدیریت و جنون دزدی
                                                                . حاکمان ؛ برای ملت ایران  به ارمغان آورده ؛می باشد

 از یکدیگرحمایت کنید،همانطورکه تا امروزچنین بوده . صدمه به هریک ازشما نفر؛ ضربه ایست به همهٔ  شما . زمانی که کارگران و مستضعفین دست به اعتصاب زدند؛ ازآنان پشتیبانی کنید.وهرگز صفوف اعتصاباتی را
       . نشکنید. هنگامی که  بازاربه شما پیوست،ازآنان استقبال کنید ؛وآنهارا اعضایش را رفیق خود بدانید 

 شبکه های اینترنتی ایجاد نمایید،نه فقط میان خود و"رهبران"؛وآشنایانتان ،بلکه اما در سراسر خطوط طبقاتی
                             .  جامعه؛ برخاسته ازمردم ؛درسطوح مختلف اجتماعی؛ برای مردم

                       ! مردم ایران با یکدیگر متحد شوید،چیزی برای از دست دادن ندارید، جز زنجیره هایتان

از بازاریانی که؛ شکاف سیاسی راپشت سرگذاشته،برای تا شانه به شانهٔ مردم بایستند،به گرمی استقبال نمایید.همینطورازطرفداران نظام حاکم ؛زمانیکه ازرژیم روی برگدان شده و دریافتند که برعلیه مردم خودشان
                                                         . میجنگند و حتی از اعضای نیروهای امنیتی نیزبهمین منوال

جنبش به شما تعلق دارد،و نه آن افرادی که به اصطلاح،خود را "رهبر" قلمداد نموده ؛نام تان را به سرقت برده و
به کذب ادعا می کنند کو سخنگوی شما هستند.ودرمورد نام جنبش؛ فکر نمی کنم  به جنبش "سبز موقت" یا
                      . تداوم جنبش سبز"، و یا حتی یک "جنبش حقیقی ـ واقعی سبز"نیازی باشد "

در دهه ۱۹۶۰، جنبش ضد فرهنگی که درسراسرآمریکا، کانادا، اروپا ، وحتی کشورهایی مانند فیلیپین،گسترش یافت؛ به سادگی، "جنبش"نام گرفت ، بیشتر به این دلیل که اقشارونژادهای مختلف را،درتمام سطوح وهمه
                                                                                                   . جوانب ؛در برگیرد

                                     .  و امروز، در بسیاری ازجوانب؛ مشابه جنبش ایران می باشد

من آن را با نامی ساده، جنبش، مینامم .تا زمانیکه رهبران حقیقی آن در داخل ایران، مردم خیابان ها ؛نامی
                                                                                                                   . برایش برگزینند

                                                             چیزی مانند، ، "جنبش ۲۳ خرداد" ؟

                                      ! ما رژیم اسلامی نمیخواهیم: استقلال! آزادی! عدالت اجتماعی

                                                                   !روز ما خواهد آمد

(translated by Farzaneh Forouzan)